Sunday, August 17, 2008

put down your new god, and love me like sunday again.

While trying to get me to sleep, this song started playing in my mind, and as i was trying to remember the lyrics of my favorite song some years ago, i started crying. just like that.


i miss going to church. i miss having to give up control over and totally entrust my life to Somebody greater than myself.

Here's my song, so that it reminds me every now and then how it felt like back then, when i wasn't pushing myself too much, because i knew that Someone knows how to make my life better.

(i still haven't remembered the title of this song though...)

Sadyang kay buti ng ating Panginoon
Nagtatapat sa habang panahon
Maging sa kabila ng ating pagkukulang
Biyaya Niya’y patuloy na laan.

Katulad ng pagsikat ng gintong araw
Patuloy Siyang nagbibigay tanglaw
Kaya’t sa puso ko’t damdamin
Katapatan Niya’y aking pupurihin.
Dakila ka, O Diyos..
Tapat ka ngang tunay
Magmula pa sa ugat ng aming lahi
Mundo’y magunaw man, maaasahan kang lagi
Maging hanggang wakas nitong buhay.
Kaya, o Diyos, Ika’y aking pupurihin
Sa buong mundo’y aking aawitin
Dakila ang iyong katapatan
Pag-ibig mo’y walang hanggan.
Dakila ka, o Diyos
Sa habang panahon
Katapatan mo’y matibay na sandigan
Sa bawat pighati’t tagumpay man ay naroon
Daluyan ng pag-asa kung kailanga’y hinahon
Pag-ibig mong alay sa’kin, noon hanggang ngayon
Dakila Ka, o Diyos.

There, a perfect description of how i want my faith restored.


No comments: